Sanatın evrensel dili, Venera Kazarova'nın moda tasarımı ve sahne kostümü yaratma sürecinde nesnelerin hayat verdiği anlamı keşfetmesiyle farklı bir boyut kazanıyor. Moskova'da yaşayan sanatçı ve moda tasarımcısı Venera Kazarova, plastik mutfak eşyaları, polietilen ve özellikle vintage eşyalar gibi malzemelere olan sevgisini ve tutkusunu birleştirerek tiyatro ve çağdaş koreografiler için kağıttan kesilmiş objelerle couture kıyafetler yaratıyor. Doğanın sırlarından, rüyaların sihirli alemlerine kadar uzanan hayal gücünün izinde, Kazarova'nın yaratıcılığı insan psikolojisine dair yüce bir anlayışı da barındırıyor.
Ayrı dünyaların ve atmosfer dolu gerçekliklerin yaratıcısı Kazarova, kendi tarzını moda sürrealizmi olarak ifade ediyor. İnsan psikolojisine dair yüce bir anlayışa sahip olan sanatçının eserleri karmaşık imgelerden, rüyalardan ve çağrışımlardan besleniyor. Kazarova'nın sanatı, kostümlerin insanları hayali varlıklara ya da süper kahramanlara dönüştürdüğü ve aynı zamanda onları korumaya çalıştığı karnavalesk kültüre gönderme yapıyor; sanatçının battaniye, yastık ve hatta şilteleri eserlerine sık sık entegre etmesi de bunun bir kanıtı. Bu ilginç kıyafetleri giyenler, bir sonraki tatil sezonuna kadar pamuk yününe sevgiyle sarılmış değerli ve kırılgan Noel süslerini andırıyor. Kağıdı ustalıkla kullanan sanatçı, malzemenin narinliğinden ve kırılganlığından açıkça etkileniyor. Kendini malzemeyle özdeşleştirerek, kağıdı kullanışsızlığın nihai biçimi olarak betimliyor. Mekanları ve fotoğraf çekimlerini süslemek için kullandığı kağıttan kesilmiş nesnelere duyduğu özel sevgi ve beceriyle, başka dünyalara ait ama ilgi çekici görsel gerçeklikler yaratıyor.
Venera Kazarova'nın sanatı bir şaşkınlık sanatı olarak ifade edilebilir. Onun için dünya açıklanamaz ve anlaşılmazdır; dünya hakkında ancak absürt bir dil ile konuşulabilir. Kazarova’nın çalışmalarında her kostüm bir dünya, ayrı bir gerçeklik; bu bir durum, bir atmosfer olarak keşfedilebilir. Kazarova'nın çalışmaları, her kostümde ayrı bir gerçeklik yaratıyor ve güzelliğin çoğu zaman korkunçlukla bir arada var olduğunu hatırlatıyor. Zaman zaman hastalıklı ya da olgunlaşmamış olarak nitelenen çağdaş sanat ortamında çok rağbet gören sanatçının eserleri idealist ve etik özellikler taşıyor. Parıltıyla kaplı teni ve teatral pozlarıyla Kazarova, çöp ve ihtişam arasındaki boşluğu doldurarak doğru yaklaşımla çöplerin bile nasıl sanata dönüştürülebileceğini gösteriyor.
